Yorumlar

Kendimizi ifade etmemize kayıtsızca aracılık eden ellerimizin beyin ile gerçekleştirdiği muhteşem uyum bu mekanik harikası organı sınırsız bir kapasiteye taşımaktadır.Beyin el ilişkisinde kimin önden gittiğine bakmaksızın birbirini besleyen bu değişken yapı bizim dışarıdan müdahalelerimize oldukça duyarlıdır.Sakarlık ve hatta görünmez tabir ettiğimiz kazaların ardında çoğunlukla farkında olmadan üstesinden gelemeyip geriye attığımız sorunlarımız vardır.

Tabii ki var olduğu ve işlerliğini sürdürdüğü sürece pek kale almayız, ne kadar iyi kullanıp kullanmadığımıza bakmayız ve çoğunlukla işimizi gördüğümüz bir uzantımız olarak görürüz. Kaybedilmesi ile hayatımız ciddi bir eksiklik duygusu ile dolar ve artık bütünlüğümüz bozulmuştur.Beynimiz bu ayrılığın acısına bir süre katlanır ve sonra unutur.

Kaza ile oluşan kayıp cerrah tarafından mikrocerrahi gibi güncel teknikler kullanılarak vakit kaybetmeden yerine kondu ise her şey görsel olarak yoluna girmiş demektir fakat parçanın gövde ile tekrar oluşturulan bağının nitel değeri ölçüsünde beyin el ilişkisinin tekrar oluşturulması uzun bir rehabilitasyon sürecini gerektirir. Beyin ve el arasındaki koordinasyonun tekrar sağlanması beyine bu elin tekrar tanımlanmasını ve beynin aynı eli kullanmayı tekrar öğrenmesi ile mümkündür.

Eğer eldeki eksiklik veya fazlalık – ki bazen fazlalık da bir eksiklik olabilir- doğumla geliyorsa beyin mevcut yapıyı olduğu gibi kabul eder ve bunun üzerinde çalışarak en iyiyi yaratır.Cerrahın görevi de eli beynin daha rahat kullanabileceği bir yapıya yani en iyi haline yükseltmektir.

DR.Levent Yalçın